
Bij ziekte en daardoor veroorzaakte arbeidsongeschiktheid van een werknemer is de werkgever voor het slagen van de re-integratie voor een belangrijk deel aangewezen op medewerking en informatie van de werknemer. In situaties van (sluimerende) conflicten is de zieke werknemer daartoe niet altijd bereid. Wanneer de werkgever de re-integratie uitsluitend moet baseren op conclusies van de bedrijfsarts of de verzekeringsarts, kan dat leiden tot discussies over de invulling van juridische begrippen als ‘passende arbeid’ en ‘deugdelijke grond’. In dit artikel pleit ik voor vrijere informatie-uitwisseling tussen bedrijfsarts en verzekeringsarts enerzijds en de werkgeversadvocaat anderzijds wanneer een deskundigenoordeel aan de orde is.